چشم‌انداز توسعه نیروگاه‌های توربین گاز

چشم‌انداز توسعه نیروگاه‌های توربین گاز

پدید آمدن نیروگاه‌های گازی توربین محرک توسعه صنعت برق شده است. تا اوایل قرن بیستم، توان نیروگاه‌های گازی در ایستگاه‌های برق به 10 MW رسیده بود. با افزایش کاربرد برق، بار پیک نیروگاه‌ها در شهر نیویورک و دیگر شهرهای بزرگ آمریکا در دهه 1920 نزدیک به 1000 MW شد. اگر توان مستقل فقط 10 MW باشد، نیاز به نصب تقریباً 100 واحد وجود دارد، بنابراین توان مستقل در دهه 1920 افزایش یافته و نیروگاه‌های گازی توربین با ظرفیت‌های 60 MW، 165 MW و 208 MW در اوایل دهه 1930 ظاهر شدند.

از زمان بحران اقتصادی و شورش در جنگ جهانی دوم، افزایش قدرت نیروگاه گاز توربین به حالت توقف رسیده بود. در دهه ۱۹۵۰، با توسعه اقتصادی پس از جنگ، تقاضا برای برق به شدت افزایش یافت و قدرت واحد‌های تولید برق شروع به افزایش مداوم کرد. نیروگاه‌های بزرگ گاز توربین با ظرفیت ۳۲۵ تا ۶۰۰ مگاوات یکی پس از دیگری ظاهر شدند؛ نیروگاه‌های گاز توربین ۱۰۰۰ مگاوات در دهه ۱۹۶۰ ساخته شدند؛ و نیروگاه گاز توربین ۱۳۰۰ مگاوات نیز به وجود آمد. قدرت تولید انفرادی که در بسیاری از کشورها معمول است، بین ۳۰۰ تا ۶۰۰ مگاوات است.

نیروگاه‌های توربین گاز در بسیاری از بخش‌های اقتصاد اجتماعی به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند. انواع مختلفی از نیروگاه‌های توربین گاز وجود دارد و روش‌های مختلفی برای طبقه‌بندی آنها وجود دارد. بخار در نیروگاه توربین گاز از ورودی به خروجی گسترش می‌یابد و حجم بخار به ازای هر واحد جرم صد برابر یا حتی هزار برابر می‌شود. بنابراین، ارتفاع بلدها در هر سطح باید به طور مرحله‌ای افزایش یابد. نیروگاه توربین گاز با قدرت بالا که دارای سیستم تراکم است، نیاز به مساحت خروجی بزرگی دارد و بلدهای آخرین مرحله باید بسیار طولانی ساخته شوند.

توسعه یواحد های بزرگ نیروگاه توربین گاز، جهت مهمی برای توسعه آینده نیروگاه های توربین گاز محسوب می شود. در میان آنها، توسعه بلاد پایانی طولانی تر، کلیدی به توسعه بیشتر نیروگاه های توربین گاز بزرگ است؛ تحقیق درباره بهبود کارایی حرارتی، سوی دیگر توسعه نیروگاه های توربین گاز است. پارامترهای بخار بالاتر و دوباره گرم کردن ثانویه، توسعه ی واحد های حذف اوج بار، و ترویج کاربرد نیروگاه های توربین گاز گرمکن، روندهای مهم در این زمینه هستند.